Миний найз нөхөд хаачив?

Хүүхдийн тоглоомын талбайд Энэрэл тоглохоор ирэв. Тэр нэг гартаа хүүхэлдэй, нөгөөдөө бөмбөг, сугандаа номтой, халаасандаа чихэртэй байв. Тоглоомын талбай дээр Цэцэг, Бат, Энхжин, Тэлмүүн гэдэг найз нар нь байлаа. Энэрэл тэдэн дээр очоод Цэцгийн хорыг малтаж гарав. Цэцэг юу ч хэлсэнгүй тоглоомоо цуглуулж аваад холдоод явчхав. Энэрэл халааснаасаа цаастай чихэр гаргаж үлдсэн хүүхдүүдийн өмнө гайхуулан "Надад ийм гоё чихэр байна даа. Та нарт байхгүй дээ" гэв. "Надад хоёр чихэр байвал би нэгийг нь найздаа өгдөг" гэж Бат хэлэв. "Харин би чамд өгөхгүй өгөхгүй" гэж Энэрэл элэг доог хийж хариулав. Бат эргэж хараад явчхав. "Энэрэл, Айл гэр болж тоглоё" гэж Энхжин хэлэв. "За тэгье, харин Би аав нь болно шүү" гэж Энэрэл зөвшөөрөв. Яагаад чи аав нь болдог билээ? "Би аав нь болно. Би өөрөөр тоглохгүй" гэж Энэрэл хөлөө дэвслэв. Энхжин ч эргээд явчихав. Энэрэл ганцхан Тэлмүүнтэй үлдлээ. "Хүүхэлдэйтэй тоглоё" гэж Энэрэл хэлэв. "Тэгье" гэж Тэлмүүн зөвшөөрлөө. Чи миний хүүхэлдэйд ердөө ч гар хүрч болохгүй Тэгвэл яаж хүүхэлдэйтэй тоглосон болох вэ? "Ямар ч байсан, гар хүрч болохгүй" гэж Энэрлийг хэлэхэд Тэлмүүн эргээд яваад өгөв. Энэрэл сугандаа ном хавчуулж, нэг гартаа хүүхэлдэйгээ, нөгөөдөө бөмбөгөө барьж цаастай чихрээ халаасандаа лав хийгээд эргэн тойрноо харвал найз нараас нь нэг нь ч алга байв. Энэрэл тоглоомын талбай дээр гав ганцаараа нулимсаа арай ядан барьж уйлагнан "Миний найз нар хаачив?" гэж өөрөөсөө асуув.

/Виктор Иванов "Айл хүний амь нэг"/